Estamos hechos de historias

Bienvenida a Historias que importan, un espacio en el que me gustaría inspirarte, emocionarte, sorprenderte y, sobre todo, hacerte pensar. Es un objetivo ambicioso, lo sé, pero sinceramente creo que no es tan difícil porque esto va de personas y si de algo somos capaces es de emocionar, escuchar, aprender, inspirar y vivir.

Este proyecto empezó hace un año, cuando decidí juntar mi afición a la escritura y a la fotografía y convertirlo en algo bonito: dar vida a todas esas historias que todavía no han sido contadas. Vivimos una época especial. Por un lado, los medios nos tienen sumidos en un pesimismo constante, pero por otro las redes sociales no dejan de presentarnos un mundo perfecto.

La vida unas veces es injusta y otras maravillosa, pero también puede ser normal, ordinaria, corriente… Así pues, no puedo evitar preguntarme: ¿dónde están las personas normales y corrientes? Esas con grandes valores y principios que han elegido vivir la vida con todos sus defectos y virtudes, como esa abuelita que pasea con sus nietos, ese jubilado que ha acumulado tantas experiencias, ese joven con la cabeza llena de proyectos y sueños, esa madre que trata de llegar a todo, esa vecina que siempre sonríe…

Todos ellos, igual que nosotros, toman decisiones acertadas, se equivocan, triunfan, pierden, lloran, se emocionan y, en definitiva, viven. Esas personas son las que me gustaría reunir aquí para que veas que no estás sola y que, pese a tener nuestras diferencias, en el fondo tenemos muchas cosas en común.

Son muchos los que ya han compartido su historia conmigo. Con unos nos hemos reído, con otros hemos llorado y con prácticamente todos hemos aprendido a observar la vida de otro modo. Es increíble lo que nos pueden aportar los demás… Espero, con mis fotos y mis textos, saberte transmitir todas estas sensaciones del mejor modo posible y que, ante todo, te sirvan para ver que la vida vale la pena.

Gracias por dedicar tu tiempo a este proyecto tan especial en el que no me podría haber embarcado sin el apoyo de mis padres y mi marido que siempre me han animado a seguir adelante. Gracias familia, sin vosotros esto no habría sido posible.

Agradecimientos:

Me gustaría también mostrar mi gratitud a todas las personas que ya habéis compartido vuestros trocitos de historia conmigo y a los que los compartáis en el futuro, sin vosotros esto no tendría sentido. Muchas gracias por confiar en mí.

Nuria, gracias por guiarme durante todo este año. Sin tu curso y tu programa esto no sería igual. No te puedes ni imaginar lo que valoro todos tus consejos.

Klara, muchas gracias por tu ayuda y tu paciencia. Es un placer trabajar contigo.

Laura, el logo ha sido el detalle final que ha acabado de redondear el proyecto, muchas gracias.

Fotos @Christina Louise Photography

GuardarGuardarGuardarGuardarGuardarGuardarGuardarGuardarGuardarGuardarGuardarGuardar

GuardarGuardarGuardarGuardarGuardarGuardar

GuardarGuardar

GuardarGuardarGuardarGuardar

GuardarGuardar

GuardarGuardar

No te pierdas estas historias

3 Comentarios

Francisca Hidalgo García 21. 11. 2017 - 11:38

M’agrat molt llegir les teves paraules, hi fins hi tot et puc dir que d’alguna manera más fet emocionar…Soc de Sant Hilari com vosaltres, encara que per raons de feina i parella visc fora a Santa Coloma ja fa uns 21 anys….et recordo petita, el teu pare era el tecnic de casa dels pares, sempre el recordo super treballador, bona persona i la teva mare, sempre darrera teu, com pots imaginar soc mes gran que tu, soc de la quinta del 1976, recordo hanar a les monges a cosir quant era petita, pasar per davant de casa teva…veuret jjperuga mentres berenaves…per aquell troset de pati o garaig improvisat per al teu pare que tenia una furgoneta R4, crec que era…a la Núria tambe la conec i a la seva familia, quins temps aquells, m’has fet refrescar vells records molt macos….Gracies, espero tornar-te a llegir haviat…?????per cert per si volguesis saber qui soc, digali al teu pare o mare que soc filla mitjana den Juan Hidalgo, que havans vivia a sobre el magatzem de Can Castellà…?

Responder
Dolors 21. 11. 2017 - 12:17

Moltes gràcies, Paqui. Quines paraules… Tu també m’acabes de recordar coses molt maques. I jo també fa anys que no visc a Sant Hilari, potser per això ara estic gaudint molt entrevistant a gent del poble. Cada setmana hi haurà una entrevista, tot i que no tothom serà del poble.

Responder
andres Coll 17. 08. 2018 - 12:08

Son historias normales como la tuya o la mía, historias reales, porque en todas las historias, hay algo, que nunca has dicho a nadie, y que posiblemente, nunca dirás.

Responder

Únete a la conversación